Żywienie molosów

Molosy to grupa psów szczególnie wymagająca w kwestii żywienia. Żywienie ich nie jest rzeczą ani tanią, ani łatwą. Osobiście uważam, iż najlepszym sposobem dostarczenia psu odpowiedniej ilości zarówno pożywienia, jak i mikroelementów jest karmienie psa karmą suchą. Jest to nie tyle wygodne dla nas co w przypadku karmy mokrej (puszka), czy też gotowania psu jedzenia przez właściciela pozwala na dostarczenie psu wszystkiego czego potrzebuje w idealnych proporcjach, bo przecież dla większości z nas nie jest wiadome w jakiej proporcji w dziennym zapotrzebowaniu żywieniowym naszego pupila
znaleźć miałoby się białko pochodzenia zwierzęcego, względem białka pochodzenia roślinnego, czy wypełniacza lub też proporcje soli mineralnych: sodu, wapnia, fosforu, czy magnezu.
Chyba najlepszym sposobem zaoszczędzenia sobie wysiłku, a naszemu czworonogowi zdrowia jest wybranie odpowiedniej, wysoko przyswajalnej i zdrowej suchej karmy.

Jeśli jesteśmy już przekonani co do "konsystencji" karmy, możemy zadać sobie kolejne bardzo trudne zadanie - znalezienie odpowiedniej karmy suchej dla naszego psiaka. Wybór jest duży, a my musimy dobrać odpowiednią karmę zarówno dla psa jak i dla siebie, nie każdego bowiem stać na wyżywienie takiej "bestii" jaką jest np. Dog Niemiecki. W doborze odpowiedniej karmy musimy się kierować wieloma względami. Najpierw powinniśmy zastanowić się czy szukać karmy z "półki" Premium, czy Super Premium. Różnica jest zasadnicza, karmy Premium mają niższe wartości składników potrzebnych naszemu psu (w szczególności psów ras dużych) do prawidłowego rozwoju, niestety ale często ubytki utworzone w pierwszych 2 latach życia naszego "olbrzyma" odbijają się na jego zdrowiu w latach późniejszych, a co za tym idzie kończą się wizytami u weterynarza. W dodatku karmy Premium często należy uzupełniać o specjalne suplementy diety (przede wszystkim w okresie dynamicznego wzrostu, czyli od 8 tygodnia do 20/24 miesiąca życia), co w efekcie końcowym dowodzi ze karma Super Premium jest tańsza od karmy Premium.

Każda rasa z tej grupy może reagować inaczej na daną karmę, dlatego dobór odpowiedniej suchej karmy jest rzeczą indywidualną u każdego czworonoga. Dla doga niemieckiego hodowle polecają często preparat wspomagający budowę kośćca, gdyż przy tak szybkim wzroście jaki następuje u tej rasy w okresie dorastania, zapotrzebowanie tych psów na budulec tego typu jest wyjątkowo wzmożony. Często właściciele dogów niemieckich mają problem z psami ponieważ ich czworonogi mimo karmienia najlepszą karmą wyglądają na wychudzone. Jest to poważny problem dla właściciela doga, gdyż nie istnieje na rynku karma która zapewniałaby psu tej wielkości wystarczającą ilość tłuszczu. Zwykle zachowana jest proporcja w karmie suchej między tłuszczem a białkiem, co na workach zwykle oznaczone jest w następujący sposób: {30/20}, czyli 30g białka i 20g tłuszczu na 100g pożywienia. Oczywiście pamiętać należy, że im wyższa wartość białka w pożywieniu naszego psiaka tym pies będzie bardziej pobudzony i skory do "wariactw", przy czym karma dla szczeniąt powinna zawierać wyższą wartość protein niż karma dla psów młodych. Redukcja protein powinna nastąpić po upłynięciu 5 miesiąca życia, po "wymianie zębów", wśród różnych producentów karm suchych ilość protein w składzie zarówno dla szczeniąt jak i dla psów młodych jest różna. Ja poleciłbym wartości 29g dla psów od 4 tygodnia do 5 miesiąca włącznie i 23g od 6 miesiąca do zakończenia procesu intensywnego wzrostu, czyli do 20/24 miesiąca życia. Redukcja białek w tym okresie jest bardzo ważna ponieważ może zaistnieć ryzyko podawania zbyt dużej ilości protein, co z kolei może doprowadzić do zaburzeń wzrostu.

Więc jak rozwiązać problem zbyt małych wartości tłuszczy w karmie którą wybraliśmy dla naszego czworonoga?
Rozwiązań jest parę. Możemy do nałożonej porcji suchej karmy dolać nieco oleju roślinnego, nie brzmi to może fantastycznie ale u większości psów sprawdza się świetnie, może natomiast u niektórych osobników pojawić się rozwolnienie krótkotrwałe jak przy zwykłej zmianie karmy lub też długotrwałe, w tym drugim przypadku należy pomyśleć o innym rozwiązaniu jakim jest specjalny preparat przeznaczony do regulowania i uzupełniania elektrolitów (glukoza). Preparat ten dosypuje się do wody w ilościach, które niestety sami musimy określić, gdyż służy on zwykle do uzupełnienia elektrolitów po długotrwałych biegunkach, bądź do wspomagania procesu gojenia po różnego typu operacjach. W przypadku gdy posiadamy kilka psiaków, a tylko jeden z nich wygląda na wychudzonego należy do nałożonej porcji suchej karmy dosypać preparat, a następnie zalać wodą i wymieszać. Efekty powinny być już zauważalne po pierwszym tygodniu stosowania czy to oleju, czy preparatu glukozowego. Po zastosowaniu tej "terapii" wasza wychudzona psinka nabierze kształtów i już nikt na spacerach nie będzie na was dziwnie patrzył.

Żywienie psów dorosłych to już jednak zupełnie inna historia. Oczywiście jeśli macie problemy z ich wyglądem, tzn. jeśli dajecie dawkę podaną przez producenta, która odpowiada waszemu psu wagowo i wiekowo i pies mimo otrzymywania prawidłowej ilości wygląda na niedożywionego to dobrym rozwiązaniem jest stosowanie się do wyżej wymienionych zaleceń. Jeśli natomiast nasz pies nie ma takiego problemu, podajemy mu dawkę podaną przez producenta, a pies ma biegunkę oznaczać to może iż należy zmniejszyć mu podawaną dawkę dzienną suchej karmy. Pamiętajmy o wartościach białko/tłuszcz, jest to bardzo ważna informacja o karmie. Jeśli nasz pies często uprawia sporty, czyli biegamy z nim, jeździmy na rowerze, czy po prostu jest psem "kojcowym" lub przez większość dnia trzymany jest na dworze należy (przede wszystkim w zimie) podawać mu karmę wysoko energetyczną czyli np. wspominana wcześniej zależność {30/20} lub w przypadku psów o jeszcze wyższym zapotrzebowaniu np. psy, które startują w zawodach dla których wspomniana zależność może być niewystarczająca należy podawać im karmę o wartościach wyższych np. {34/24} ale pamiętajmy że wartości przekraczające ten pułap mogą powodować, iż nasz pies będzie trudny do opanowania i wręcz nadpobudliwy mimo to wielu wysokiej klasy producentów produkuje karmy, których wartość protein często przekracza 40g!!!

Kilka rad ode mnie:

• staraj się zapewnić swojemu psu dostęp do tej samej karmy (nie zmieniaj jej co chwilę)
• nie przesadzaj ze smakołykami
• podając karmę suchą staraj się nie dodawać do niej mięsa lub sera białego (nie licząc problemów trawiennych jakie przy tym występują, Twój pies stanie się wybredny, następnego dnia będzie mu w tej samej karmie brakowało czegoś co tak pięknie pachniało)
• wybierając suchą karmę szukaj producenta, którego produkty są produkowane tylko i wyłącznie w jednej fabryce i odpowiednio logistycznie rozsyłane na odpowiednie rynki
• pamiętaj o redukcji białka w okresie dynamicznego wzrostu, jest to bardzo istotne (przede wszystkim u ras dużych
• u jakichkolwiek ras gdzie wzorzec FCI lub gdy właściciel należy do innej federacji np. UKC określa maksymalną wysokość naszego psiaka należy uważać gdyż, niektórzy producenci dodają do karmy hormon wzrostu i określają go w składzie jako "składnik utajniony"
• rozwiązanie problemu "wychudzenia" dotyczy psów młodych ale od minimalnie 10 miesiąca życia i psów dorosłych. Nie należy przede wszystkim pierwszym sposobem reagować na ten problem wcześniej

po prostu Bernardyn...

rasa niemal legendarna. Od zawsze niosła pomoc ludziom. Jest nad wyraz opiekuńcza, emanuje spokojem, oddaniem i cierpliwością przede wszystkim w stosunku do najmłodszych. Bernardyn to prawdziwy "pasterz" ale nie w znaczeniu psa pasterskiego. Pies ten rozładowuje napięcia miedzy innymi psami, nie uczestniczy w konfliktach, łagodzi je. Jeśli bernardyn uzna, że w danym miejscu członek "stada" nie powinien się znajdować bo może być to dla niego niebezpieczne - zagrodzi mu drogę, niczym "kowboj zaganiający stado bydła" będzie umiejętnie wyprowadzać potencjalnie zagrożoną osobę do "bezpiecznej strefy", oto pies nad psy - BERNARDYN.

PODSTAWOWE INFORMACJE:

pochodzenie rasy: Szwajcaria

pierwotne przeznaczenie: poszukiwacz i ratownik

data powstania: XVIII wiek

wielkość - wzrost: suki od 65 cm, psy od 70 cm (wzorzec FCI nie podaje górnej granicy wzrostu); waga: 60-80 kg (suki), 70-100 kg (psy)

podstawowe cechy: spokojny, życzliwy

KRÓTKI OPIS RASY: imponuje swoim wyglądem, jest wysoki, szeroki o potężnej budowie zarówno kośćca jak i muskulatury, emanuje dostojeństwem i spokojem. Występują dwie odmiany: krótko- i długowłosa. Ta druga została stworzona na potrzeby "komercyjne", krzyżując bernardyny z nowofundlandami. Umaszczenie białe z rudym lub brązowym, na pysku w okolicach oczu często występują czarne znaczenia - "okulary". Pierwotnie psy były nieco mniejsze gdyż dochodziły do wagi około 50 kg, dziś zdarzają się przypadki bernardynów o masie 100/130 kg!

RYS HISTORYCZNY: pies św. Bernarda, bo takim mianem również jest określany pochodzi od rzymskiego molosa w typie mastiffa, który dotarł w Alpy przywieziony przez Rzymian około 2000 lat temu. Molosy te na skutek odmiennych warunków klimatycznych oraz poprzez krzyżowanie się z rdzennymi psami zamieszkującymi te tereny wytworzyły dwa typy psów: lżejszy - od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterski i cięższy - który był protoplastą bernardyna.

UWAGA: chyba najsławniejszym przedstawicielem tej rasy był Barry, który ocalił na przełęczy św. Bernarda blisko 100 ludzkich istnień, jego pomnik znajduje się w Cimetiere des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.


TROCHĘ WIĘCEJ O BERNARDYNACH: wyjątkowy pies rodzinny, delikatny w zabawach z dziećmi już od szczeniaka, pozwala im niemal na wszystko, czy należą one do "stada", czy są z poza niego. Nie groźny w stosunku do obcych ale nie pała potrzebą ich adoracji. Pies idealny, choć na szkoleniu bywa uparty i oporny. Posiada niezwykłą intuicję pozwalającą mu trafnie ocenić niemal każdą sytuację. Dobrze socjalizowany wśród innych psów zachowuje spokój i opanowanie. Nie wchodzi w konflikty powstałe między innymi psami, wręcz próbuje je załagodzić. Często można odnieść wrażenie jakby wiedział więcej niż może nam pokazać. Niesamowicie inteligentny, uczy się szybko lecz nie można traktować go jak sługę, bardziej jako partnera.

Leniwy i ociężały, najchętniej przespałby pół dnia, gdy jednak się bawi z innymi psami lepiej żeby ta zabawa odbywała się na dworze, w domu dywany zaczynają jeździć po podłodze, a wszelkie szklane witrynki mogą być zagrożone. Spokojny i ociężały, to na pewno ale do czasu jeśli wyczuje zagrożenie to nie zawaha się ani na chwilę, jego oddanie w stosunku do człowieka jest całkowite i nie do podważenia.
Przekomicznie wygląda zabawa bernardyna z shar-peiem. Psy wręcz nieporównywalne wielkościowo, chyba jedyne co je łączy to przynależność do wspólnej grupy FCI. Jednak co najważniejsze, z zabawy wszyscy wychodzą bez szwanku i zadowoleni, oczywiście później jak przystało na olbrzymiego leniucha jakim jest bernardyn następuje czas drzemki. Bernardyny wyjątkowo dobrze "dogadują" się z psami średniej i małej wielkości, które traktują niemal jak szczenięta. Często kiedy pojawia się nowy piesek w domu bernardyn - suka obdarza go opieką jak jego własna matka, z resztą szczenię też czuje tą bliskość i od razu wtula się w olbrzyma niczym we własną matkę.
Bernardyny to niebywałe psy, które na pewno są godne polecenia, pamiętać natomiast należy, że i w tym "olbrzymie o gołębim sercu" drzemie bestia, która w każdej chwili może ujrzeć światło dzienne, dlatego musi być umiejętnie prowadzony od szczeniaka i nie nadaje się dla niedoświadczonego hodowcy.

Bullmastiff - szlachetny anglik

Silny i muskularny bullmastiff różni się od swojego „kuzyna” mastiffa przede wszystkim wielkością ale również krótszą kufą. Najczęstszym umaszczeniem jest rude z czarną maską, rzadziej spotyka się płowe również z czarną maską i pręgowane.

PODSTAWOWE INFORMACJE:

pochodzenie rasy: Wielka Brytania

pierwotne przeznaczenie: stróż posiadłości, pies leśniczego

data powstania: XIX wiek

wielkość – wzrost: 64-69 cm; waga: 41 – 59 kg

podstawowe cechy charakteru: wierny, nieustraszony

KRÓTKI OPIS RASY: bardzo silny, pełen wigoru pies – połączenie angielskiego dostojeństwa z leniwą i ospałą duszą. Amerykański bullmastiff (nieuznany przez FCI) jest bardziej w typie mastiffa niż jego brytyjski odpowiednik. Opanowany i uległy w stosunku do swego przewodnika, choć w latach młodzieńczych leniwy i uparty. Na szkoleniu ulubioną komendą jest: „waruj” i „zostań” (oczywiście w pozycji leżącej).

RYS HISTORYCZNY: powstał jako rezultat krzyżowania mastiffów z buldogami. Nazywany również „psem leśniczego”, gdyż wychodowany został celem pomocy leśniczym w obchodzie lasu. Mógł z powodzeniem wytropić, a także stawić czoło kłusownikom. Opanował do perfekcji i jest to zakorzenione w instynkcie tego psa, przewracanie pozoranta skacząc mu na plecy, następnie przytrzymuje go (nie gryząc) w pozycji bezpiecznej zarówno dla psa jak i właściciela.

UWAGA: podobnie jak u innych dużych ras, szczenięta bullmastiffa mogą się wydawać niezdarne, o nieskoordynowanych ruchach, „człapią” beztrosko na wielkich nogach, które wyraźnie do nich nie pasują.

TROCHĘ WIĘCEJ O BULLMASTIFFACH: szlachetny olbrzym jakim niewątpliwie jest bullmastiff ma wyjątkowo łagodne usposobienie, pamiętając iż do wychowania tego psa należy podejść jak do większości psów ras molosowatych. Pies jest bezkonfliktowy, przyjacielski w mieszkaniu, miły dla gości lecz bez przesadnej czułości w stosunku do nich. Jednym słowem jest domownikiem którego nie trzeba zamykać w pokoju, czy kojcu lecz zdarza się, że potrafi nieodpowiednio zareagować na zwyczajny przyjacielski gest w stosunku do swego pana. Narodzić się może wtedy nieprzyjemna sytuacja, w której to właśnie konsekwentne wychowanie będzie miało znaczną rolę, niełatwo bowiem jest zapanować ze skutkiem natychmiastowym nad psem o takich gabarytach. Nie możemy zaufać mu w stu procentach. Nawet jeśli powierzymy dorosłemu i dojrzałemu psychicznie bullmastiffowi opiekę nad dzieckiem, może powstać zagrożenie nie dla samego dziecka, bo jemu raczej nic nie grozi ale dla osób w ich otoczeniu, które nie należą do „stada”. Bullmastiff jest psem odpowiedzialnym i będzie pilnował niezaradnego malucha jak własne szczenię. Czasem zwyczajne gesty osób z poza „stada” w kierunku dziecka mogą doprowadzić do nagłego i niezapowiedzianego ataku ze strony psa. 

Nie zapominajmy również o żywieniu naszego bullmastiffa, problem nie tkwi w tym, że musi zjeść dużo, przede wszystkim musi zjeść dobrze. Karma powinna zawierać wszystkie składniki potrzebne do prawidłowego rozwoju. Dobrze widziane jest również ustawienie misek na odpowiedniej wysokości, tak aby pies nie musiał się schylać do jedzenia i podzielenie dziennej porcji na co najmniej dwie dawki, nie przekraczając przy tym 400g na jedną dawkę – zmniejszy to znacznie prawdopodobieństwo wystąpienia skrętu żołądka, który jest bardzo częstą przyczyną śmierci wszystkich psów ras dużych. Należy również pamiętać, że pies po posiłku powinien odpoczywać, to również zmniejszy prawdopodobieństwo wystąpienia skrętu żołądka. Pamiętajmy również o możliwości wystąpienia dysplazji stawu biodrowego, kolanowego, czy łokciowego. Nawet pies genetycznie od niej wolny nie jest bezpieczny, ryzyko wystąpienia jest duże, jak u wszystkich molosów. Bullmastiff w pierwszych dwóch latach życia potrzebuje karmy zawierającej ochronę stawów i kośćca, a idąc naprzeciw potrzebom swojego psa należy zapewnić mu karmę naprawdę wysokiej klasy. Więc liczyć się musimy z wysokim kosztem jakim jest dbałość o prawidłowy rozwój naszego bullmastiffa.

DOG NIEMIECKI - książę ras

Dostojeństwo, elegancja, inteligencja, siła - oto cechy kształtujące doga niemieckiego.
Ten szlachetny olbrzym występuje w różnych typach umaszczeń: czarny, błękitny, płowy, pręgowany oraz arlekin. Nie bez powodu jest zwany "psim arystokratą", bowiem Dog jako jedna z nielicznych ras nigdy nie wiódł życia psa podwórzowego. Jego los zawsze był związany z dworami książęcymi i arystokracją. A więc jego postawa i powściągliwy temperament są nad wyraz uzasadnione.

PODSTAWOWE INFORMACJE:

kraj pochodzenia: Niemcy

pierwotne przeznaczenie: polowanie na grubego zwierza, pies dworski

data powstania: 2000 lat p.n.e.

wielkość: wzrost - suki od 72 cm, psy od 80 cm (górna granica wzrostu Doga Niemieckiego nie jest określona); waga - suki od 50 kg, psy od 55 kg

podstawowe cechy charakteru: czujny, żywy

KRÓTKI OPIS RASY: duży, muskularny pies o łagodnym usposobieniu, nieufny w stosunku do obcych, lecz nieagresywny. Znany z tolerancji w stosunku do dzieci, jest doskonałym psem rodzinnym, pod warunkiem, że zapewni się mu dużą przestrzeń.

RYS HISTORYCZNY: pochodzi od pradawnych psów używanych przez plemiona germańskie do polowań na dziki i niedźwiedzie, lecz gdy populacja dzików na terenie Niemiec spadła, hodowla doga została uszczuplona. W czasach późniejszych znalazły uznanie jako psy dworskie, przeznaczone wyłącznie dla książąt i arystokracji.

UWAGA: Częstą chorobą - właściwie śmiertelną w skutkach jest skręt żołądka. Dogi często mają problemy z sercem, kośćmi, oraz ze stawami. Psy tej rasy mają również skłonność do połykania w całości zabawek, czy też zwykłych rzeczy leżących na ziemi, nie upilnowanie tego często jest tragiczne w skutkach.

TROCHĘ WIĘCEJ O DOGACH: To co cechuje Doga Niemieckiego to przede wszystkim niezrównany charakter. Już od szczeniaka dog jest psem poważnym i dostojnym. Uczy się szybko zasad panujących w rodzinie, jest posłuszny i zdyscyplinowany. Wymaga stanowczego prowadzenia, bez niepotrzebnej brutalności. Dogi bardzo długo dojrzewają, psy te dorosłość osiągają dopiero w wieku 3 lat. Ich opiekuńczość i oddanie względem "małych" członków rodziny przeszła już do historii. Cierpliwie znoszą ciągnięcie za ogon i uszy, czy palce w oku, często zastępują "chodzik", prowadząc z wielką troską uczącego się chodzić małego człowieka, podszczypującego naszego czworonoga próbując utrzymać równowagę.

Obserwacja dorastającego doga jest niezwykła. Z malutkiej kulki, nabierak kształtu podrostek, którego nogi są dysproporcjonalne w stosunku do reszty ciała. Bardziej wydaje się iż mu przeszkadzają niż pomagają w codziennych psich sprawach. Bardzo istotną rzeczą w wychowaniu doga jest wczesna socjalizacja, przede wszystkim z innymi psami.
Równie istotne jest żywienie tego olbrzyma, gdyż do dwunastego miesiąca życia pies ten osiąga niemal swój docelowy wzrost, przez następny rok można zauważyć niewielką różnicę we wzroście, natomiast waga ulega znacznej zmianie. Dlatego tak ważną rzeczą jest odpowiednie żywienie doga niemieckiego. Niestety, wychowanie  zdrowego psa tej rasy wiąże się z bardzo dużym nakładem finansowym i zanim zdecydujemy się na zakup doga musimy mieć tego świadomość. Braki i błędy popełnione w pierwszych 3 latach życia naszego pupila odbiją się znacznie na jego zdrowiu w latach późniejszych. Dogi mają skłonności do skrętów żołądka. Powinny być karmione 2/3 razy dziennie gdzie największa dawka pożywienia nie powinna przekraczać 400g. Karma powinna być podawana w misce ustawionej na podwyższeniu, tak aby pies się nie schylał do jedzenia, a po posiłku powinien mieć ograniczony ruch. Jeżeli jesteśmy w stanie zapewnić dogowi właściwą karmę i odpowiednie wychowanie, stanie się on naszą dumą.

Rottweilery

Mówi się, że kto raz kupi rottweilera nigdy już nie pomyśli nawet o psie innej rasy. Ze mną było jednak trochę inaczej, choć od pierwszego mojego bliższego spotkania z psami tej rasy po dziś dzień rottweilery obecne są w moim życiu, choć nie tylko one.

Więc jakim psem jest rottweiler?? Na pewno nie jest psem dla każdego, zresztą jak większość molosów. Osoba decydująca się na zakup rottweilera powinna „twardo stać na ziemi”, co to znaczy? Właściciel rottweilera musi być stanowczy, nieugięty, uparty (bardziej niż nasz czworonóg), nieustępliwy, opanowany. Cechy te idealnie wręcz opisują psa jakim jest rottweiler. Tak naprawdę właściciel rottweilera powinien mieć cechy swojego psa, tylko silniejsze. Nie może bowiem zdarzyć się, iż pies będzie dominantem w „stadzie”, jest to nie tylko zagrożenie dla rodziny ale także dla osób trzecich. Często nieumiejętne prowadzenie psa ras molosowatych prowadzi do tragedii. Odpowiednie prowadzenie psów ras molosowatych sprawi, że zakochacie się w nich do reszty i zapomnicie o jakichkolwiek innych grupach psów.

PODSTAWOWE INFORMACJE: 

kraj pochodzenia: Niemcy

pierwotne przeznaczenie: poganiacz bydła, obrońca

data powstania: XIX wiek

wielkość – wzrost: 58-69 cm; waga: 41-50 kg

podstawowe cechy charakteru: Obrończy, stanowczy 

KRÓTKI OPIS RASY: bardzo silny, muskularny pies o spokojnym usposobieniu. Umaszczenie ma czarne z wyraźnie widocznym, symetrycznie rozłożonym podpalaniem. Sierść krótka, twarda – zapewnia odporność na jakiekolwiek warunki atmosferyczne, lecz jednak z powodu masywnej budowy ciała źle znosi wysokie temperatury. Jest pojętny w układaniu i chętny do pracy.

RYS HISTORYCZNY: rasa powstała w niemieckim mieście Rottweil. Psów tych używano do pracy w rzeźniach oraz do poganiania i pilnowania bydła. Wraz z zakazem przeganiania stad ich popularność malała, aż na początku XIX wieku była bliska wymarcia. Dziś jedna z pięciu najpopularniejszych ras w USA, dużą popularnością cieszy się również w Europie i Polsce.

UWAGA: pies o silnym instynkcie terytorialnym, podrażniony może być niebezpieczny.

TROCHE WIĘCEJ O ROTTWAILERACH: rottweiler jest psem o wybitnie dominującym charakterze. Zarówno psy jak i suki dążą do przewodnictwa w stadzie . Wynika to z przyczyn dla których rasa ta została stworzona.  Z założenia miał to być nieustępliwy obrońca właściciela, nie cofający się przed niczym, nieodczuwający lęku przed nikim i przed niczym. Nie łatwo jest go sobie podporządkować, jest samodzielny, wyczuwa słabości, a jeśli wyczuje ją u właściciela na pewno podejmie próbę przejęcia dominacji. Niech nie zwiedzie Cię jego słodka mordka i skłonność do pieszczot.

Rottweiler jest psem tylko i wyłącznie dla doświadczonego przewodnika, mającego już wcześniej styczność z  rasami obronnymi. Często wygląda jakby był znudzony i ospały, lecz jest to jak najbardziej złudne, w momencie zagrożenia reaguje niemal natychmiast i bez zawahania. Nie zatrzyma się przed niczym. Jest nieustępliwy i walczy do końca. W szkoleniu należy wykluczyć jakąkolwiek przemoc, gdyż pies może zaatakować - nawet właściciela. Nie powinno się uczyć lub odbywać jakiegokolwiek szkolenia pod kątem obrony zanim pies nie osiągnie dojrzałości psychicznej. Do tego rodzaju szkolenia pies powinien być przygotowany psychicznie, a co za tym idzie jego wiek nie powinien być mniejszy niż 2 lata. Szkolenie rottweilera to żmudny proces, przede wszystkim pracy psychicznej i psychologicznej. Sam pies jest wyjątkowo pojętnym uczniem, szukającym kontaktu z właścicielem. Często jednak w okresie od 2 do 3 roku życia naszego rottweilera następuje przełom, w którym dochodzi do „konfliktów” miedzy psem, a jego Panem. Pies poznał nas już wystarczająco, zna nasze czułe punkty i uważa że jest już na tyle silny, że może przejąć władze w „stadzie”.  Nasza reakcja na jego zachowanie musi być równie natychmiastowa jak jego podczas zagrożenia, bez zawahania należy działać i ujarzmić „bestię”.

Rottweiler to fantastyczna rasa dla osób z silną osobowością, umiejących zapanować nad psem tej wielkości i siły psychicznej, co nie oznacza, iż rottweiler jest złym domownikiem i nie nadaje się na psa rodzinnego. Osobiście znam wiele przypadków niesamowitej więzi między psem tej rasy, a dziećmi. Jednak nie rozważnym byłoby pozostawienie dziecka w obecności niedojrzałego psychicznie rottweilera. Niebezpieczny i groźny bywa tylko w rękach nieodpowiedzialnych ludzi, którzy nie potrafią nad nim zapanować.

MOLOSY - pochodzenie, podział, rasy...

Molosy - nazwa pochodzi od starożytnych plemion greckich, zamieszkujących region Epiru w czasach epoki Mykeńskiej. Dla nas jednak molosy to psy ciężkie i silnie umięśnione o zwartej budowie ciała. Najprawdopodobniej wszystkie dzisiejsze rasy molosów pochodzą od jednego przodka, lecz ich dokładne pochodzenie jest nieznane. Sądzi się, iż pochodzą z Azji i zostały sprowadzone do Europy przez starożytnych Rzymian, a następnie rozprzestrzeniły się po kontynencie. Ich charakter i inteligencja, predyspozycje zarówno bojowe jak i opiekuńcze zyskały szybko popularność. Niegdyś zdobywały z legionami rzymskimi nowe terytoria, z czasem wyselekcjonowano psy mniejsze, łagodniejsze, o krótszej/dłuższej sierści wykorzystywane do zaganiania i pilnowania stad zwierząt hodowlanych, czy ratownictwa.

W klasyfikacji FCI sekcja psów molosowatych jest podzielona na dwa typy:

1.   TYP DOGOWATY,

      do którego zalicza się następujące
      rasy:

• Bokser
• Broholmer (inne nazwy: Mastif Duński)
• Buldog Angielski
• Bullmastiff
• Ca de Bou (inne nazwy: Dog z Majorki)
• Cane Corso Italiano (inne nazwy: Mastif Włoski, 
• Cao Fila de Sao Miguel
• Dog Argentyński
• Dog Kanaryjski (inne nazwy: Pies Kanaryjski, Dogo Canario, Presa Canario)
• Dog Niemiecki 
• Dog de Bordeaux
• Fila Brasileiro (inne nazwy: Mastif Brazylijski)
• Tosa Inu
• Shar-pei
• Rottweiler
• Mastif Angielski
• Mastif Neapolitański

2.   TYP GÓRSKI, 

      do którego zalicza się następujące 

      rasy:

• Aidi
• Anatolian (inne nazwy: Owczarek Anatolijski)
• Bernardyn krótkowłosy
• Bernardyn długowłosy
• Cao de Serra da Estrela
• Cao de Castro Laboreiro
• Hovart
• Lanseer
• Leonberger
• Nowofundland (zwany także wodołazem, lecz jest to mylna nazwa, gdyż dotyczy grupy psów o podobnych predyspozycjach)
• Owczarek Kaukaski (inne nazwy: Kaukaz)
• Owczarek Kraski
• Owczarek Środkowoazjatycki
• Pirenejski Pies Górski
• Refeiro do Alentejo (inne nazwy: Portugalski Pies Stróżujący, Mastif Portugalski, Alentejo Mastiff)
• Sarplaninac (inne nazwy: Szarplaninac)
• Mastif Hiszpański
• Mastif Pirenejski
• Mastif Tybetański

wybrane molosy poza FCI:

• Alano Espanol (inne nazwy: Perro de Presa Espanol)
• Boerboel - uznany przez FCI ale tylko w RPA (inne nazwy: Mastif Południowoafrykański, Buldog Burów)
• Buldog Amerykański